Useful Tips…
Four months ago… Umalis ako sa pakipag-usap at nagpunta sa pakikinig… Masaya ako kasi, una, no more calls! no more CST! no more RR! no more EPIX!, at pangalawa, makakasama ko sya! Mali pala ako! Mag-calls pa rin pala ko ng 2 days a week! Sayang!
Pero natuwa talaga ako kasi sa mahigit na 4 months na hindi kami nag-uusap at nag-iiwasan, sa wakas, magkakatrabaho ulit kami, just like giving me another chance, at lalo pa akong natuwa nung nalaman ko na I’m one of their choices for the position.
I took the “trial peroid”… 3 days audit, 2 days call… the first few weeks are tough! 1st, binigyan lang ako ng 30min crash course. 2nd, binigay lang sa aking yung audit form at bahala na ko! 3rd, hindi ko alam ang gagawin ko! at last, kapag nagtatanong ako hindi ako masagot ng ayos… Feeling ko, napadaan lang ako par bumili ng suka tapos pinag-auddit na… Naiinis talaga ako sa pressure na binigay sa akin… they want me to do things that I don’t know what and how to do! Ni-wala nga akong access sa ibang gamit! Pero hindi naman ako iniwan ni madam, yun lang lagi nakasigaw!
Dumating ang panahon na dapat nang tapusin ang “trial period”… Pinag-a-apply na yung iba… sa totoo lang, nagdalawang isip ako, naghalo yung personal feeling ko sa trabaho… Kinausap ko mga malalapit na kaibigan, sinabihan na sila na lang ang mag-apply, pero ayaw nila! Ako na lang daw! Naisip ko tama sila, hindi pinag-hahalo ang personal na nararamdaman sa trabaho, tsaka pano ko mapapatunayan sa sarili ko na naka-get over na ko kung hindi ko sya kayang harapin… So nag-apply ako at naging formal ang aking position…
First few weeks are not only tough! Its a living hell! Presured na presured ako sa Boss, sa Sup at lalo na kay madam! Grabe ang pukpok sa akin ni madam, taas ng expectation nya, at tuwing hindi ko na-me-meet nasisigawan ako! nadale ako sa MOC! or nakakarecieve ako ng email na masahol pa sa IR… May mga pagkakataon pa nga nagsisigawan kami na sa sobrang lakas natatameme ang mga agents… Umabot pa nga sa point na kinausap ako ng boss ko, na gawan ko ng paraan yung pagtatalo namin kasi naririnig ng mga agent, kung hindi ko daw kayang gawan ng paraan sya na daw ang makikialam… Sabi ko naman ako bahala! kaya ko ito! pero deep inside “kakayanin ko ito… huhuhu”
Umabot ako sa puntong pinagsisihan ko kung bakit tinanggap ang position na ito… Umabot pa sa puntong naisipin ko na ginagantihan lang ako nito… Pero noong minsan akong sumama sa business review, nakita ko ang kakaibang madam… malayo sa nakikita ng karamihan… doon naitindihan ko yung pressure na nakpatong sa kanya… pressure na hindi inaasahan natanggap noong nawala yung dating kasama nya… presure na kailangan nyan igapang ang buong account ng mag-isa lang sya… doon ko naitinddihan kung bakit ganun nya ako pukpokin! kung bakit nya ako banatan ng ganun! Sa puntong yung nagbago talaga ang tingin ko sa kanya… at mula noong sinabi ko sa sarili na pagbubutihan ko ang ginagawa at ginawa nyang lahat yun para na rin sa ikabubuti at ikakaayos ko! Pinupukpok nya ako kasi ayaw na ayaw nya may kumwe-kwestyon kung bakit ako ang napili… ayaw na sinisigawan ako ng mga kasamahan namin… ayaw ng sinasabihan ako na puro ako sablay… ang gusto nya mag-excel ako para maipamukha sa mga kasamahan namin na nararapat ako sa trabahong ito! Minsan tuloy naisip ko “buti na lang hindi naging kami, kung hindi matutulad ako sa kakilala ko na nabubuhay lamang sa likod ng sucess ng kanyang katuawang…”
Lumipas ang mga araw, nagtatalo pa rin kami pero hindi na madalas… in fact ang laki ng pinag-bago nya mula noong nag-umpisa ako… hindi ko mapaliwanag, basta! kahit mga ibang tao nakapansin na ang laki ng pinagkaiba ng pagtrato nya sa akin… tsaka natuto syang makinig, hehehe… kapag alam nyan tama ako at wala sya maibanat mag-“nyenyenyenye” gesture na sya sabay dila or hampas or sipa sa akin… sweet nya noh!… until recently na nag-aaway na naman kaming parang bata… anu magagawa ko ganun kami! away-bati-bati-away… ganyan lang ang buhay, mas bullshit naman kung hindi kayo magkontrahan di ba! Naisip ko nga, kaya siguro inaaway ako nito kasi aalis na ako, siguro ma-mi-miss nya ko! bwahehehe… ASA!
Gusto ko lang talagang magpasalamat sa kanya.. para sa lahat! kahit hindi pansin minsan, ang dami kong natutunan… akala nya kasi binabalewala ko sya, akala nya wala akong natutunan, akala nya hindi ko na-appreciate mga ginawa nya… kung alam lang nya… ganito lang talaga kasi ang image ko, laid-back na pasaway! Anyway, salamat ulit sa kanya… sana ganito na langs lagi tayo… magkasundo!
😛
“Holiday in Goa” is an Indian movie in 2006… so anu ngayon?
sa India, talamak pa rin talaga ang fixed marriage, you have to marry the partner your parents chose for you. Bad trip di ba! sa story kasi, yung bidang babae ay naka-set na para sa isang fixed marriage and they are scheduled ikasal after ng graduation nya ng college. During her first few years in college, she met a man, that later on, she fell in love with… They love each other but they cant be together dahil bwakanang fixed marriage na yan… What the girl did was, she said to her parents that she needs a month vacation with her friends beacuse college was so exhausting… pinayagan naman sya ng parents nya at yung mapapangasawa nya pa ang gumastos… but instead of going to Mumbai, pumunta sila sa Goa, sya lang at yung lalakeng mahal nya… They spend their holidays in Goa for a month. Pagbalik nila biglang nagbago yung babae, itinuring nyang mortal na kaaway yung lalake, ayaw nya itong makita, ayaw nay itong maka-usap at kung anu-anong masasamang salita ang sinabi nito sa lalake… Halos mabaliw yung lalake at noong nakita nyang kinasal na ang babaeng kanyang pinakamamahal, hindi na nya kinaya yung sakit at nagpakamatay ito… after few weeks nabalitaan ito nung girl… all through out pala, ginawa lang yung ng girl para umiwas na yung lalake kasi nasasaktan ito tuwing nakikta at naiisip nya yung lalake… sa sakin, nagpakamatay din yung babae…
Very tragic noh!?! pero it happens, hindi naman ganyan ka tragic or hindi naman fixed marriage, but believe me it happens… Nangyari sa akin eh! Days before my daughter greeted the world hello, my Holiday in Goa happened. Hindi naman isang buong buwan, isang buong gabi lang. Although it didn’t when well, i’m glad that it happened, at least kahit papano nagka-usap kami and we had some sort of closure, sort of…
What I’ve learned? Everything has its purpose… my Holiday in Goa made me realize na kung anuman meron ako ngayon, anuman ang pakkikitungo nya sa akin, anuman ang nangyayari sa akin, ito ay dahil sa mga actions ko noon, mga actions ng isang taong hindi nag-iisip, isang taong pabugso-bugso… Anyway, she’s is still a part of my life, always will be… gaya nga ng lagi ko sinasabi…
I’m happy but I can be happier!
Decemeber 2009
– nakilala ko sya, simple kaibigan lamang ang tingin ko sa kanya
– Binigya ko sa kanya yung choclate na bigay sa akin ni Darcy for my birthday, ayoko kasi ng Choco-Caramel, hindi lahat, yung iba binigay ko kay Ahyan.
– Kumain sa labas ang grupo, mukha sayang lalake!
January 2010
– unti unti ko syang nakikilala
February 2010
– naging close kami
March 2010
– may nararamdaman na ko at unti-unti ko na syang kinukulit
May 2010
– nung magpunta kami sa bahay, pinagluto ko sila ng Sinigang na malapot ang sabaw (dahil kasi dinurog na gabi), yung din yung time nung nalaman ni Shine at tinawanan ako
June 2010
– wala pa rin syang alam, pero inaaway na nya ako, ito rin yung time na una kong natikman ang lufet “BLOCK” at “UNFRIEND” sa Facebook.
-dito nila unang naramdaman yung Chocolate at letter na mala-kidnapped-for-ransom technique (buti na lang wala pang mga trigger happy sa phone cam, kaya hindi na-upload sa FB)
– dito na rin sya nakahalata
August 2010
– Team building sa Laguna and I dont want to go into details
September 2010
– Dress up day at hindi ko sya sinipot.
– I finally confronted her about my feelings and also the time na sinabi ko na may anak na ko a ibang babae… ganda ng timing noh!?!
– kulitan time… but I chose my daughter!
October 2010
– we continue being friends.
December 2010
– I gave her a gift she never wore.
January 2011
– we continue being friends, again… when I say friends means I feel her katarayan and meanness especially in FB!
February 2011
– the re-arranged keyboard after a day, I officially undibs…
May 2011
– my “Holiday in Goa” after that, i felt the darkest days (or months) in my life…
July 2011
– She forgived me and we stat talking again!
August 2011
– I gave her another gift that she never wore.
September 2011
– Finally, I’m unblock and friends in FB again… sa wakas! sana kahit man lang sa FB forever na.
October 2011
– Expect for the worse and hope for the best!
5 Steps of Moving On…
1. Goal Setting. You have to set your goal and be clear about it! Anu ba talaga ang goal mo bakit gusto mo nang mag-move on? Natauhan ka na ba? o Nagpag-isip-isip mo lang na wala nang mangyari sa inyo… Remember hindi ka makakapag-set ng goals kung hindi mo pa rin tanggap ang mga pangyayari, kasi parang sarili mo lang an niloloko mo kung may goal ka nga, wala naman acceptance… Minsan nang may nagsabi sa akin na kung gagawa ka ng isang bagay, gawin mo ito para sa sarili mo at hindi para sa iisipin or sasabihin ng ibang tao…
2. Start today. Now na! ‘Wag nang magbakasakali na may mangayari ba bukas, kasi wala na nga eh… kung gusto mo talaga, gawin mo ngayon na!
3. No Shortcuts. Hindi lahat nakukuha sa mabilisan. Ang pagpasok agad sa bagong relasyon ay pag-mu-move on… ang tawag dun panakip butas – shortcut!
4. Motivate yourself. You need to have inspiration. Someone or something that you can hold on to, to fulfill your goal.
5. Be Happy. Always be happy… Never deprive yourself! Hindi porke lagi sila sa place na yun, hindi ka napupunta dun! Always be happy…
What am I talking about… tulog na nga ako…
Gaano ka tama ang tama…
Posted: July 30, 2011 in From MeTags: correct, Gaano ka tama ang tama, moves, tama, the
The never ending debate kung ano ang pipiliin… Sa tama o kung saan ka masaya… Sa totoo lang wala tamang sagot, lahat yan naka-depende sa situation at depenede sa’yo kung paano mo ‘gagampanan’… hehehe… gaya nga ng laging sinasabi ng kaibigan ko, “hindi lahat ng tama ay pwede magpasa syo at hindi lahat ng nagpapasa syo ay tama…”
Once (actually, twice) in my life na namili din ako… I dont say na tama ang pinili ko, hindi ko rin naman masasabing mali… Basta, kuntento ako ngayon sa kung anung meron ako… pero gaya rin ng sinabi ng ex ko “hindi porke kuntento ka, masaya ka at hindi porke masaya ka, kuntento ka!”…
At an early age of 21, naharap ako sa isang desisyon na bumago sa buhay ko… Ihave to choose between a new life with her (my ex-wife) or my present life… During those times, 2nd year ECE student ako with scholarship, got a permanent job at Burger King, dami ko sideline as electrician and technician at kasama ko family ko… pero sya ang pinili ko, I quit my studies, I quit my job, stop my sidelines, nalayo ako sa mga kaibigan at worst ipinagpalit ko ang buong pamilya ko sa kanya… Pinili ko kung saan ako sasaya, tinalikuran ko lahat para lang sumaya ako… pero in the end, nasan na kami ngayon? Pero I dont reget it, sa loob ng 7years na isolated kami sa kabihasnan, natuto ako kung paano mabuhay, maraming aral, maraming experience, still (I cant deny it) its one the best 7years of my life… Masaya ako pero hindi tama… Masaya ako pero hindi ako kuntento!
Recently lang I faced the same decision again… everybody knows the story kaya hindi ko na elaborate, pero for the sake na hindi alam, sabihin na lang natin na “I’m torn between to lovers…” kinda… hehehe… I have to choose between the girl the bears my daughter or the girl that I love… Oo na kasalanan ko, binuntis ko eh… pero bottom line is, I still need to choose… This time I choose what is right, pinili ko ang babaeng nagdadala ng anak ko and stop pursuing the girl that I love… I dont regret it, kuntento na ko at nagkaroon ako napakagandang anak at masaya ako sa tuwing pag-uwi ko ay nakikita ko ang mag-ina ko… pero minsan sumasagi pa rin sa isip ko yung mga what if’s ko… Kuntento ako at masaya ako pero mas may isasaya pa ko… hehehe…
So what’s exactly my point here? Kasi lately dami kong nalaman na relasyon na humaharp din sa ganitong pagde-decision… lahat sila pinili kong ano ang tama… Hindi natin sila mahuhusgahan kung yun ang pinili nila… pero ang nakakainis lang is yung mga bullshit excuses nila… No one can justify your excuses but you… pero sana have the balls na sabihin kung anu yung totoo…
For my final words… Kung haharap kayo sa ganyan decision, piliin nyo kung saan kayo sasaya… You cant please everybody, bawat decision na gagawin nyo hindi pwedeng wala kayong masasaktan, nasasyo na lang yan kung sino ang mas matimbang… Kung wala lang akong responsibilidad, pinili ko rin sya, kaso mas matimbang talaga sa akin ang anak…
Sabi nga ni Bob Ong…
“Kung mamimili ka sa dalawa, pillin mo yung pangalawa, kasi hindi ka naman magmamahal ng iba kung mahal mo talaga yung una…”
Found this article and I just want to share it…
DISCLAIMER: Resemblance to any person or to any incident to all names, characters and incidents portrayed in this article are purely coincidental…
It will never be a suicide…
Namulat ako sa mundo na may magandang pananaw sa buhay siguro dahil na rin sa pagpapalaki ng aking mga magulang. Naging positibo ang paningin ko sa lahat ng bagay and I’ve learn how to see the positive side of things, always seeing the brightness in even the darkest moment. Kaya tuwing may naririnig ako sa balita na nagpapakamatay ang tingin ko sa kanila ay ‘lossers’, ‘weaklings’ or just plain ‘idiots’… sarap kayang mabuhay sa mundo! Pero nagbago ang lahat ng ito noong ako na mismo ang nalagay sa situation na ako mismo hindi alam kung papaano nangyari…
Noong ako’y naglaho at tumira sa lumayo, nakakilala ako ng mga taong tumulong sa akin, mga taong naging bahagi ng madilim na parte ng aking buhay. Sila ang ilan sa mga taong naging sandigan habang tinatahak ang bahaging ito ng aking buhay. Isang araw naka-tanggap kami ng masamang balita na isa sa mga ka-tropa namin ay napabalitang natagpuang walang buhay sa itaas ng punong langka. Hindi ko lubos maisip papaanong ang isang masayahin tao, may anak at madaming pangarap ay nagawang wakasan ang buhay nang dahil lamang sa isang latang gatas. Noong una hindi ko talaga makahanap ng dahilan kung bakit, pero noong nalaman ko ang buong istorya tsaka ko lang naintindihan ang lahat, na may mas malalim palang dahilan sa likod ng isang latang gatas…
Dahil sa pagmamahal (sabi ng iba, kabaliwan) sa isang babae, iniwan ko ang lahat, mga kaibigan, pag-aaral, matinong buhay, regular na trabaho, pamilya, mga magulang… Sabi ko saarili ko sya na! sya na ang gustong nakasama sa buhay. Ginawa ako ang lahat, nagpursige, ginapang ang lahat mabigyan kahit man lang isang katanggap-tangap na buhay. Ngunit hindi pa rin sapat ang lahat. Ipinagpalit ang (litrally) lahat para lang sa isang minamahal ngunit makalipas ang mahabang panahon napunta ang lahat sa wala nang malaman kong sa kabila ng aking pagsisikap at sakripisyo ay nakuha pa rin nyang magmahal ng iba… Dito ko unang ang naisip, naramdaman at nagawa ang isang bagay na noon ay ang aking basihan ng kahinaan…
Dahil sa galit, sa gulo ng ng isip at pagiging mag-isa, (ito kasi yung mga bagay ayaw kong sabihin sa mga tropa ko) at sa pagnanais na makuha syang muli, kung anu-anong bagay ang ginawa ko… kinausap ko sya, sinubukan ayusin ang lahat, binago yung mga ayaw nya, binigay mga bagay na gusto nya ngunit sa kabila ng lahat pangungutya, panlilibak, panunumbat ang kanyang sinukli. Sinambit nya ang mga bagay na ni sa panaginip hindi ko naisip na manggagaling sa kanya. Bawat salitang kanyang sinasabit ay parang kahoy na gumagatong sa apoy ng aking pagkalito, parang ihip ng hangin na nagpapaypay sa baga ng aking pagkadiskaril, demonyong bumubulong na gawin ang mga bagay na hindi dapat gawin.
Minsan sa aking pag-iisa at dahil na rin sa mga tinig na paulit ulit na umiikot sa aking isipan, nakita ko ang ilang botelya ng iba’t-ibang gamot na aking ininom na nagbabalasakaling bumula ang aking bibig, ngunit ang tanging kumulo ay ang aking tyan, LBM ang tanging kinahinatnan. Matapos ang gera ng aking sikmura, kutsilyo naman ang aking napagdiskitahan, subalit noong oras na itatarak ko na ang punyal sa aking dibdib, bigla syang dumating at nakipag-agawan sa punyal, ang pilat sa aking kaliwang hintututo ang panghabambuhay na magpapa-alala sa akin ng tagpong yun, malamang alam nyo na ang kinahinatnan, ito ako buhay! Makalipas ang ilang araw, lutang pa rin ang aking pag-iisip at sa aking pagbibisekleta sa kawalan, nakakita ako ng isang tulay na may kataasan, hindi ko na maalala kung pano pero natauhan na lang ako na nasa ilalim ng nasabing tulay, duguan, may pilay ang kanang paa, walang baling buto at buhay! Hindi pa ako gumagaling ng tuluyan, nabundol naman ako ng isang motor, nagbagulong-gulong ako sa kalsada at nang bukas ko ang aking mata, gulong ng isang Fortuner ang tumambad sa akin. Tumilapon pala ako sa kabilang gilid ng kalsada at saktong may parating na Fortuner na saktong nakapag-preno bago magulungan ang ulo ko. Noong oras na yun, wala akong magawa kung hindi ang mapa-iyak, magpasalamat sa dyos sa panibagong buhay at sa puntong yun masasabing kong natauhan ako.
May napanood akong isang pelikula na nagtatak sa aking isipan ng mga salitang, “It was never a suicide, it was a murder…” Napa-isip ako, bakit nya nasabi yun? Samanatalang sa aking pananaw ay walang ibang may kasalanan kung hindi ang taong sya mismong kumitil ng kanyang sariling buhay. Ngunit habang tumatakabo ang istorya, tsaka ko napag-isip na ang bawat kilos ng tao ay may dahilan, may rason. Bigla kong naisip ang tropa ko sa langka, maliban sa isang latang gatas, pressure pala mula sa taong kanyang pinaglalaan ng bawat butil ng kanyang pawis ang maaring naging trigger kung bakit nya nagawang kitilin ang kanyang paghinga gamit ang lubid at ang sanga ng langka. Gaya ng isang tauhan sa palabas, labis na pagkapahiya at panlilibak mula sa taong kanyang inaasahang tutulong sa kanya ang dahilan ng pagtalon nito sa bintana. Yung isa naman ay isang matinding decision ang ipinataw sa kanya na makakabuti ng kanyang buhay o makakapagpabagsak sa pinagkaimportanteng tao sa kanya buhay ang nagtulak sa kanya upang isampay ang kanyang leeg sa sampayan. Naisip ko rin bigla yung nangyari sa akin, ang taong aking minahal ang naging gatong sa paggawa ko ng katangahang yun.
Sa lahat ng ito ay iisa lang ang common demoninator, ang pinakamahalagang tao sa kanilang buhay. Sa tingin ng iba, sa tingin natin, non-sense ang mga dahilan nila kung bakit ginusto nila makita ang may kapal nang mas maaga. Nabasa ako na lahat tayo ay may tendecy magpakamatay, iba-iba nga lang ang level, meron na malakas ang paninindigan, meron naman kaunting sipa lang ay bibigay na. Sabagay, kung yung nag-iisang tao na iyong inaasahan ang mismong bibitaw, saan ka pa ba pupunta? sino pa ba ang malalapitan mo? saan ka pa tatakbo? Kaya minsan, hindi mo din sila masisisi, sabi nga, Hindi natin pwede i-conclude kung bakit ganun mag-isip o bakit ganun kumilos ang isang nilalang, lahat tayo ay may kanya-kanyang karanasan na naghuhubog sa ating paglaki at naging dahilan kung anu tayo at kung nasaan tayo ngayon.
Kamakailan lang, may nagawa na naman ako na pang habambuhay kong pinagsisihan at pagsisihan… Dahil sa kabaliwasn at katangahan, nasaktan ko ang aking minamahal,at ang naging dahilan para mag-stay at lumaban. Sa dami ng kabiguaan ko sa buhay, ngayon lang ako nasaktan ng ganito, daig pa nito ang pinagsama-sama pighating naranasan ko. Bawat salitang kanyang sinasambit ay parang punyal na unti unting pumapatay sa aking pagkatao. “Ayoko na kitang makita kahit kelan, pinagsisihan ko na nagkakilala tayo” mga salitang muling pumukaw sa demonyong sa akin ay nagkuubli, mga salitang paulit-ulit naririnig at tila bolang pa-ikot ikot sa ulo kong ang tanging laman ay kawalan. Ito rin ang mga salitang nagtulak sa akin na muling pagtangkaan wakasan ang aking buhay.
Halos dalawang oras akong naglalakad habang lito ang isip at habang nag-e-echo sa aking ulo ang mga salitang nag-u-udyok sa akin. Muli akong nakatagpo ng isang tulay na binalak kong talunin. Susulat na sana ako ng suicide letter nang biglang nahulog ang wallet ko at tumambad sa akin ang isang larawan. Ito ay ang unang larawan ng mga magulang ko mula nung ako’y magbalik galing sa matagal na pagkawala. Ang tagpong yun ay tila cholesterol na kumurot sa aking puso, ang kanilang mga ngiti napalinaw sa aking isipan. Sa mahabang panahon ng aking pagkawala ay kasabay din nito ang paglaho ng ngiti sa kanilang mga labi. Sa haba nang panahon na puro paghihirap ang aking hatid sa kanila, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kapag muling naglaho ang kanilang mga ngiti. Tila nananadya ang tadhana, akalain mong nasa wallet ko rin pala ang larawan ng aking mga kaibigan at iba pang mahal sa buhay, pati na rin ang larawan ng taong aking nasakatan na dahilan sana nga muling paggawa ng katangahan. Hindi ko kayang mawala ang taong sanhi ng lahat ng ito, pero mas hindi ko kayang mawala ang ngiti sa labi ng aking mga kaibigan, mahal sa buhay at lalo na ang mga magulang.
Ewan ko ba kung bakit ko sinulat ito. Siguro isang payo na lang… kahit gaano kayo kalugmok sa kalungkutan, pagkadismaya o pagkadiskaril, isipin nyo na lng na may nagmamahal sa inyo at sila na lang ang isipin nyo. Hini matatama ng isang pagkakamali ang isa pang pagkakamali…
For the past few months, lumutang ang salitang “dibs” at “undibs” which is basically assuming ownership under “The Bro Codes”… And for the past few months I’m still in this dilemma na ako lang din ang nagpapa-kumplika… So ngayon, anu ang konkesyon ng “dibs” to my “dilemma”? I officially undibs!
My true friends know how I really feel about her, kaya nga noong nauso yang “dibs” na yan, naka-auto dibs agad ako sa kanya. Alam din naman nila situation ko, which is really complicated. Kaya after kong malaman ang dapat malaman at after kong makapag-isip, I finally come to this decision, itigil na ang kahibangang ito, I officially undibs…
Whats the point of “dibs” kung alam ko naman sa sarili ko na wala akong magagawa. Hindi ko pwede i-express ang aking nararamadam dahil sa aking situation. Paikot-ikutin ko man ang mundo, walang mangyayari sa nararamdaman ko sa kaya, niloloko ko lang ang sarili ko sa pag-aasume na may nararamdaman din sya towards me at may kahihinatnan ang nararamdaman ko. Parang wala naman sa kanya yung mga efforts ko, yung mga pinag-planuhan nga hindi nya na-a-acknowledge, small simple things pa kaya… hehehe… Parang ganito lang yan, bakit mo pilit ikukulong ang isang ibon kung gusto naman nitong kumuwala? Ikinulong mo ang ibon sa paniniwalang mapapasaya mo sya sa kanya kulungan, samantalang alam mo naman na sa kanya paglaya ay dun nya matatagpuan ang tunay na kaligayahan… sa madaling salita ‘wag nang ipilit ang hindi pwede! I officially undibs!
Kung mahal mo naman talaga ang isang tao hindi mo naman kailangan mag-dibs pa! Ipakita mo, iparamdam mo na mahal mo sya, kahit through small simple gestures. Hindi mo naman kailangan magbigay ng flowers and chocolates or bumili ng napakalaking stuffed toy or punuin ng lobong may drawing ng mukha nya at may nakasulat na “mahal kita” or guluhin ang letra sa keyboard nya just to spell “I love you” (pa’no kaya yun, isa lang na “u” sa keyboard eh), frequent, small simple gestures will do, kasi kahit small things kung frequent naman, eventually, mapapansin din naman nya yun… sana… hehehe…
Not sure kung na gets nyo point ko… One thing is for sure, I, Boboy Advincula, officially undibs. I may have undibs you but forever you will occupy a part of my heart…
I officially undibs… ='(
Bakit kaya?… isa tanong na pabalik-balik sa aking isipan… Siguro ganun talaga kaya may mga bagay ka na pinag-sisihan…
Bakit kaya matapos mong matanggap ang lahat, after “Acceptance” stage, bumabalik tayo sa “Denial” stage? Bakit kaya may mga bagay na madaling maalis sa isipan pero mahirap alisin sa puso? Bakit kaya lagi tayo gumagawa ng mga bagay na pagsisihan natin kahit alam nating sa umpisa pa lang ay alam na natin pagsisisihan natin ito? Bakit kaya ang hilig nating pumapasok sa mga bagay na alam natin problema lang kahihinatnan?
Ang daming gumugulo sa akin isipan, pero ayaw kong sabihin sa iba, mas gusto kong kimkimin na lang kasi alam akong ako rin ang may kasagutan sa aking mga tanong… Pero habang tumatagal lalo lang gumugulo ang isip ko… hindi ko na tuloy alam kung tama pa ba ito o pinagtatakapan or jina-justify ko na lang ang sariling pagkukulang at pagakakamali…
Bakit ba hindi ko sya maalis sa aking sistema? Sinabi ko na sa sarili ko na naka-move na ako, nakalimutan ko na sya… All this time yun ang paniniwala ko… pero bakit sa isang iglap at dahil lang sa isang maliit na sandali, bumalik ang lahat… Kahit anu iwas ko, kahit alam kong mali, muli’t muli syang bumabalik sa aking isispan… Samantalang hindi ko nga alam sa sarili ko kung bakit ko sya minahal…
I had a very strange dream na ilang beses ko nang napapaginipan… Its about me and my son… tuwing napapaginipan ko ito, I feel very complete kahit wala pang 5hrs ang tulog ko… Sa dream ko, very cool dad daw ako, lagi ko syang kasama kahit saan ako magpunta, he’s always with me kahit sa mga office events… ang strange lang sa dream ko, iba-iba ang ina ng anak ko… una si “G”, tapos si “S” then si “T”, ibig bang sabihin nito sadya akong malandi?
Mula nung napapaginipan ko ito, parang may nagbago sakin… parang nag-iba ang priorities ko sa buhay, parang gusto ko mag-umpisa ulit sa umpisa, kalimutan ang lahat at itama ang pangkakamali… tumatanda na rin ako, kailangan naman na magka-direksyon ang buhay ko… Ilang araw-araw na rin akong nag-iisip pero hindi ko alam ang gagawin… ang dami kong gustong gawin pero takot ako…
Ilang araw din akong nagmu-muni-muni (emo kung baga)… habang tumitingin ako sa mga gamit ko, nakita yung pagbabago sa paligid ko at pakiramdam ko naiwan na ako sa pansitan… nakaramdam ako ng kaunting inggit sa mga naiwan ko dito nung nawala ako… akala ko nung una na maganda ang magpalipat-lipat ng tahanan kasi madami kang makikilala, pero hindi pala, dahil sa paiba-iba ang aking mga nakakasalamuha, nawalan ako ng updates sa mga nangyayari sa paligid, in return, mas nahihirapan akong mag-grow, feeling ko sa tuwing babalik ako sa mga lugar na dati ko nang napunthan ay umuulit ako sa umpisa… maliban sa nawala ako sa sirkulasyon, ang laki na ng inasenso ng mga taong aking naiwan at dinatnan… hindi tulad ko, dahil lang sa isang maling desisyon, sa maling sakripsyo nawala, gumuho ang mga pangarap nila para sa akin at makalipas ang halos ilang taon naghalo din ang lahat sa akin… Binuo ko lahat sa kanya, literally kalahati ng buhay ko sa kanya, kaya nung naisipan nyan bumitaw gumuho talaga ang mundo ko… Pero handa na kong humarap sa bagong umaga, umaga na sana ay maganda…
Gaya nga ng sabi ko, handa ko nang magsimula sa umpisa… may nagsabi sa akin na hangga’t nandun ako sa bahay ko ngayon, hindi magbabago ang lahat… kaya yun ang uunahin ko… may nagsabi din sakin na mas maganda na mag-umpisa akong mag-isa at ‘wag umasa sa iba nang sagayon ay mas lalo akong tumatag… ito ang isang bagay na hindi ko ginawa, umasa ako sa iba para iahon ako sa pagkalugmok, kaya ngayon balik ulit ako sa dati, confused, weak, pointless and doesn’t know what to do, where to go…
Sometimes you have to stop loving the most important person in your life Not because the spark is gone but because that person is unintentionally making you worthless… kaya nga sabi nga iba sometimes love is not enough… para hindi ko na maramdaman kasi ang sarili ko… Parang kulang na… ganito ba naramdaman ng dati nagmahal sakin? Nagiging sya na ba ako?
Masasabi kong bumalik ako sa pagkalito… Pagkalito? Takot ako! takot akong mawala ang lahat, takot ako na wala nang tumnggap sa akin, takot akong wala nang maka-intindi sa akin… Gusto ko nang kumawala pero takot ako na wala nang gaya nyan na magmamahal, iintindi at tatanggap sakin, lalo na sa ugali kong ito… Takot akong mag-isa… I want find myself all by myself… hindi ko masabi kasi takot akong hindi nya maintindihan, If I’m afraid, she very fragile… we had the same expriences and I dont want to break her heart again… I love her, but I need to learn how to love myself… Hindi ko alam kung anu ang gagawin… I’m afraid…
Wala lang... 