I had a very strange dream na ilang beses ko nang napapaginipan… Its about me and my son… tuwing napapaginipan ko ito, I feel very complete kahit wala pang 5hrs ang tulog ko… Sa dream ko, very cool dad daw ako, lagi ko syang kasama kahit saan ako magpunta, he’s always with me kahit sa mga office events… ang strange lang sa dream ko, iba-iba ang ina ng anak ko… una si “G”, tapos si “S” then si “T”, ibig bang sabihin nito sadya akong malandi?
Mula nung napapaginipan ko ito, parang may nagbago sakin… parang nag-iba ang priorities ko sa buhay, parang gusto ko mag-umpisa ulit sa umpisa, kalimutan ang lahat at itama ang pangkakamali… tumatanda na rin ako, kailangan naman na magka-direksyon ang buhay ko… Ilang araw-araw na rin akong nag-iisip pero hindi ko alam ang gagawin… ang dami kong gustong gawin pero takot ako…
Ilang araw din akong nagmu-muni-muni (emo kung baga)… habang tumitingin ako sa mga gamit ko, nakita yung pagbabago sa paligid ko at pakiramdam ko naiwan na ako sa pansitan… nakaramdam ako ng kaunting inggit sa mga naiwan ko dito nung nawala ako… akala ko nung una na maganda ang magpalipat-lipat ng tahanan kasi madami kang makikilala, pero hindi pala, dahil sa paiba-iba ang aking mga nakakasalamuha, nawalan ako ng updates sa mga nangyayari sa paligid, in return, mas nahihirapan akong mag-grow, feeling ko sa tuwing babalik ako sa mga lugar na dati ko nang napunthan ay umuulit ako sa umpisa… maliban sa nawala ako sa sirkulasyon, ang laki na ng inasenso ng mga taong aking naiwan at dinatnan… hindi tulad ko, dahil lang sa isang maling desisyon, sa maling sakripsyo nawala, gumuho ang mga pangarap nila para sa akin at makalipas ang halos ilang taon naghalo din ang lahat sa akin… Binuo ko lahat sa kanya, literally kalahati ng buhay ko sa kanya, kaya nung naisipan nyan bumitaw gumuho talaga ang mundo ko… Pero handa na kong humarap sa bagong umaga, umaga na sana ay maganda…
Gaya nga ng sabi ko, handa ko nang magsimula sa umpisa… may nagsabi sa akin na hangga’t nandun ako sa bahay ko ngayon, hindi magbabago ang lahat… kaya yun ang uunahin ko… may nagsabi din sakin na mas maganda na mag-umpisa akong mag-isa at ‘wag umasa sa iba nang sagayon ay mas lalo akong tumatag… ito ang isang bagay na hindi ko ginawa, umasa ako sa iba para iahon ako sa pagkalugmok, kaya ngayon balik ulit ako sa dati, confused, weak, pointless and doesn’t know what to do, where to go…
Sometimes you have to stop loving the most important person in your life Not because the spark is gone but because that person is unintentionally making you worthless… kaya nga sabi nga iba sometimes love is not enough… para hindi ko na maramdaman kasi ang sarili ko… Parang kulang na… ganito ba naramdaman ng dati nagmahal sakin? Nagiging sya na ba ako?
Masasabi kong bumalik ako sa pagkalito… Pagkalito? Takot ako! takot akong mawala ang lahat, takot ako na wala nang tumnggap sa akin, takot akong wala nang maka-intindi sa akin… Gusto ko nang kumawala pero takot ako na wala nang gaya nyan na magmamahal, iintindi at tatanggap sakin, lalo na sa ugali kong ito… Takot akong mag-isa… I want find myself all by myself… hindi ko masabi kasi takot akong hindi nya maintindihan, If I’m afraid, she very fragile… we had the same expriences and I dont want to break her heart again… I love her, but I need to learn how to love myself… Hindi ko alam kung anu ang gagawin… I’m afraid…
Wala lang... 